Victor Davis Hanson Western Way of War Review

"…Even breastplate might exist driven into breastplate, as men in the front row lost command and were literally pushed into the enemy ranks, jammed together "chest against chest". (Tyrtaios 8.33). And repeated precipitous sounds indicated when ash spears snapped under the force per unit area of contact in what Sophocles called "the tempest of spears" (Ant.670). The alive sounds were more animal-like than human: the concerted groans of men exerting themselves, pushing forrard in grouping endeavor with their bodies and sh "…Even breastplate might be driven into breastplate, every bit men in the forepart row lost control and were literally pushed into the enemy ranks, jammed together "chest against chest". (Tyrtaios 8.33). And repeated precipitous sounds indicated when ash spears snapped under the pressure of contact in what Sophocles chosen "the storm of spears" (Ant.670). The alive sounds were more than animal-like than homo: the concerted groans of men exerting themselves, pushing forward in grouping endeavor with their bodies and shields against the immovable armor of the enemy –grunts such as 1 hears effectually men sweating at work in field or shop, for battle, after all as Homeric man knew, was "piece of work" of the worst kind...
Here arose a tortured symphony of shrieks as a man went down with a wound to the groin, the steady sobbing of a soldier in extremis, a final grasp of fear equally the spear thrust found its way abode. Ugly indeed, Tyrtaios wrote, is the corpse in the dust (11.19)…
At that place was too an increased smell of sweat from the thousands toiling in the sun, the odor of claret and entrails from fresh, open up wounds, and the occasional sent of excrement along the fearful or recently killed –though perhaps the sense of smell was dulled along with vision and hearing…"

In our times of political definiteness a warning should be added to the book, informing the reader that it contains descriptions of violence not suitable for young readers.

The Western Mode of War describes the style of infantry battle in Classical Greece. The author masterfully, takes the reader into the battlefield where the Ancient Greeks slaughtered each other with extreme brutality. In a vivid and exciting style, Hanson uses every available source to reconstruct the collision between hoplites.
Many books have been written on the subject. Simply this is the first time that a scholar dares to draw the confront of the hoplite battle, as it was experienced past those who participated in it. Hanson owes a lot to Sir John Keegan and his classical work "The face of Battle", the first scholarly essay that focused on the applied mechanics of battle and the experiences of the individual soldiers of the fourth dimension.
The book covers a period of three hundred years, from the 7th till the 5th century B.C. Three are the main theses in the volume :
1.The Greek conflicts were tightly continued with the land, which was of great importance since the population of Hellenic republic was, in its overwhelming majority, living of information technology. Hanson, who likewise comes from a rural family and a farmer himself, remarks that the mere threat of the fields by the enemy troops was enough to raise their owners to have the arms to defend them.
2.It refutes the 'traditional' bookish view on the collision of the hoplites. The hoplites did not apply exquisite tactics. Even when they did use a few stratagems in some cases, their importance was non critical in the result of the battle. They just moved in close order against the enemy aiming at a pitched boxing. The 2 opposing phalanxes charged against each other trying to push the enemy back in a reverse tug-of-war manner. Those who participated in such conflicts experienced the horror of state of war at its extreme form. However this inhuman slaughter had its positive side: In nigh cases the war was decided there, in the battlefield. The winner of the battle was recognized as the winner of the war.
iii.The tradition of the hoplites was maintained unchanged during the 7th and 6th century BC. However, afterwards the first decades of the 5th century it started to change. During the Farsi Wars (490-480BC) Greeks came to contact with the Persians, which used unlike battle tactics. Since and then the Greeks made a broad use of cavalry and of light troops. By the terminate of the 5th century the war became perennial, exterminating and more than sophisticated. Despite this, the hoplite tradition was maintained in the Macedonian phalanx and in the Roman legions. Even later, upward to the eye of the 19th century, the European armies depended on their close order infantry. Companionship and discipline, the chief principles of the hoplite phalanx were maintained unchanged. Even when war tactics were critically affected past technology, the Westward despised the "hit and run" tactics of its eastern adversaries, and maintained the principles of the companionship of the young man soldiers and the "esprit de corps", aiming always at crashing the opponent with a unmarried blow. All this comes straight from the Greek way of war, the war of the farmer-warrior who fought for his land where his own values were rooted.

«…Ακόμη και οι θώρακες μπορούσαν να προσκρούσουν ο ένας πάνω στον άλλον, καθώς οι άνδρες στην πρώτη σειρά έχαναν τον έλεγχο και κυριολεκτικά ωθούνταν επάνω στις γραμμές του εχθρού, συνθλιβόμενοι ο ένας επάνω στον άλλον «στήθος με στήθος». (Τυρταίος 8.33). Επαναλαμβανόμενοι οξείς ήχοι ακούγονταν όταν έσπαγαν τα κοντάρια από φλαμουριά κάτω από την πίεση της επαφής –αυτό που ο Σοφοκλής αποκαλούσε «θύελλα των δοράτων» (Αντιγ.670). Οι ήχοι των ζωντανών όντων ήταν περισσότερο ζωώδεις παρά ανθρώπινοι. Ήταν τα συντονισμένα βογγητά των ανδρών που υπερέβαλλαν τους εαυτούς τους και την ασπίδα εναντίον της αμετακίνητης πανοπλίας του εχθρού-γρυλλίσματα όμοια με αυτά που ακούγονται από ανθρώπους που αγωνίζονται κάθιδροι στη δουλειά τους ή το χωράφι ή στο εργαστήριό τους. Διότι η μάχη εν τέλει, όπως γνώριζε κάθε ομηρικός άνδρας, ήταν «δουλειά» του χειρίστου είδους …
…Από τη μια αντηχούσε μα βασανιστική συγχορδία από ουρλιαχτά, καθώς ένας οπλίτης έπεφτε με τραύμα στο εφηβαίο, από την άλλη ο σταθερός λυγμός ενός στρατιώτη στα τελευταία του, ένα τελευταίο αγκομαχητό τρόμου καθώς η ορμή ενός δόρατος έβρισκε το στόχο της...
…Μια αυξημένη οσμή ιδρώτα αναδυόταν από τις χιλιάδες των ανδρών που αγωνίζονταν κάτω από τον καυτό ήλιο, μαζί με τη μυρωδιά του αίματος και των εντοσθίων από τις χαίνουσες, νωπές πληγές , καθώς και την περιστασιακή οσμή κοπράνων όσων είχαν αφοδεύσει από το φόβο τους ή που είχαν μόλις θανατωθεί, μολονότι και η αίσθηση ακόμα της όσφρησης ήταν πιθανότατα αμβλυμμένη όπως η όραση και η ακοή…»

Στην σημερινή εποχή της πολιτικής ορθότητας θα έπρεπε να έχει προστεθεί μια προειδοποίηση προς τον αναγνώστη ότι το συγκεκριμένο βιβλίο περιέχει σκηνές βίας και πρέπει να διαβάζεται αποκλειστικά με δική του ευθύνη …

Ο Δυτικός τρόπος πολέμου περιγράφει τον τρόπο του μάχεσθαι των αρχαίων Ελλήνων της κλασικής εποχής. Ο συγγραφέας μας μεταφέρει με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα στο πεδίο της αλληλοσφαγής των Ελλήνων οπλιτών της αρχαιότητας. Περιγράφει λεπτό προς λεπτό όλες τις φάσεις της οπλιτικής σύγκρουσης ανασυνθέτοντάς τες μέσα από τις πρωτογενείς πηγές.
Πολλά βιβλία έχουν γραφεί επί του θέματος. Για πρώτη φορά όμως αποτολμάται εδώ η λεπτομερής ανασύνθεση όλων των ανατριχιαστικών λεπτομερειών που συνθέτουν το σκηνικό του ελληνικού τρόπου πολέμου.
Το βιβλίο επικεντρώνεται καλύπτει την κλασική περίοδο από τον 7ο έως και τον 5ο π.Χ. αιώνα. Τρεις είναι οι κεντρικές θέσεις του:
1. Oι συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων είχαν να κάνουν με την γη, η οποία ήταν πρωταρχικής σημασίας, αφού ο πληθυσμός της αρχαίας Ελλάδος ζούσε στη συντριπτική του πλειοψηφία από τη γεωργία. Ο Χάνσον (ο οποίος προέρχεται από αγροτική οικογένεια και ασχολείται και ο ίδιος με τη γεωργία) παρατηρεί ότι και μόνον η παρουσία εχθρών στους αγρούς μιας πόλης ήταν αρκετή για να ξεσηκώσει τους κατοίκους της προκειμένου να τους υπερασπιστούν.
2. Αντικρούεται η «παραδοσιακή» αντίληψη των εκ καθέδρας ιστορικών, σχετικά με την οπλιτική σύγκρουση: οι οπλιτικές συγκρούσεις δεν χαρακτηρίζονταν από εξεζητημένες τακτικές. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές εφαρμόζονταν ορισμένα στρατηγήματα, αλλά πολύ σπάνια είχαν καθοριστική επίδραση στην έκβαση μιας μάχης. Αυτό συνδεόταν στενά με τον τρόπο διεξαγωγής της: σε όλες τις περιπτώσεις οι Έλληνες επιδίωκαν την απευθείας σύγκρουση με τον εχθρό, με στόχο την συντριβή του στο πεδίο της μάχης. Οι αντιμαχόμενοι συσπειρώνονταν σε δύο αντίπαλες οπλιτικές φάλαγγες οι οποίες έπεφταν ορμητικά η μια πάνω στην άλλη με σκοπό την ανατροπή του αντιπάλου-σε ένα είδος αντίστροφης διελκυστίνδας. Όσοι συμμετείχαν σε αυτές τις εξαιρετικά φονικές συγκρούσεις βίωναν τη φρίκη στου πολέμου στην υπέρτατη μορφή της. Ωστόσο, η απάνθρωπη αυτή αλληλοσφαγή είχε και τη θετική της πλευρά: Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι διαφορές των αντιμαχομένων λύνονταν εκεί, στο πεδίο της μάχης. Ο νικητής έστηνε επί τόπου τρόπαιο για να σφραγίσει τη νίκη του η οποία σημείωνε και τη λήξη του πολέμου.
3. Η παράδοση της οπλιτικής μάχης, η οποία διατηρήθηκε αναλλοίωτη κατά τον 7ο και 6ο π.Χ. αιώνα, άρχισε να αλλάζει μετά τις πρώτες δεκαετίες του 5ου π.Χ. αιώνα. Τότε οι Έλληνες, μέσω των Περσικών πολέμων (490-480 π. Χ.) ήρθαν σε επαφή με τους Πέρσες, οι οποίοι είχαν αναπτύξει διαφορετικές τακτικές μάχης. Έκτοτε οι Έλληνες άρχισαν να δίνουν έμφαση στο ιππικό και να χρησιμοποιούν ελαφρά οπλισμένες και ευέλικτες μονάδες στις μεταξύ τους συγκρούσεις. Προς το τέλος του 5ου αιώνα άλλαξε σε μεγάλο βαθμό και η φύση του πολέμου. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος και πολύ περισσότερο οι πόλεμοι της ελληνιστικής εποχής, ήταν μακρόχρονοι, εξοντωτικοί και περιλάμβαναν περισσότερα στρατηγήματα. Ωστόσο η παράδοση της οπλιτικής φάλαγγας συνεχίστηκε στη μακεδονική φάλαγγα των ελληνιστικών χρόνων καθώς και στις ρωμαϊκές λεγεώνες. Αλλά και αργότερα, μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα οι ευρωπαϊκοί στρατοί βασίζονταν στο πεζικό τους, το οποίο χρησιμοποιούσαν σε πυκνούς σχηματισμούς, στους οποίους η συντροφικότητα και η πειθαρχία έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση του εχθρού. Τακτικές του τύπου «χτυπώ και φεύγω» ήταν κατά κανόνα ξένες προς τον δυτικό τρόπο πολέμου. Ακόμα και όταν η τεχνολογία επηρέασε καθοριστικά την διεξαγωγή του, οι βασικές αρχές του ελληνικού τρόπου μάχεσθαι διατηρήθηκαν αναλλοίωτες: το «πνεύμα της μονάδος», η συντροφικότητα μεταξύ συμπολεμιστών ενωμένων σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου και κυρίως η περιφρόνηση του πολέμου φθοράς, αλλά αντίθετα, η επιδίωξη της συντριβής του αντιπάλου με ένα αποφασιστικό πλήγμα, έχει τις ρίζες της στην αρχαία ελληνική παράδοση του αγρότη-πολεμιστή που υπερασπίζεται τον αγρό του και κατ' επέκταση τη γη στην οποία βρίσκονται ριζωμένες οι αξίες του. ...more

gerritywromem.blogspot.com

Source: https://www.goodreads.com/book/show/190505.The_Western_Way_of_War

Share this post